Belki

Sürgün olsam

Belli olurdu yerim;

Göçmen olsam

Yurdum…

Yolcu olsam

Hasretim olurdu

Elimde avucumda,

Bakıp avunacağım

Bir fotoğraf

Belki kulaklarımda çınlayan

Bir isim özlenen…

Belki yabancı bir ses avuturdu

Yalnız olup da şanslı olsam…

Kalabalıklar yormazdı belki

Bu kadar kırgın, kaçak olmasam…

 

Terk edilsem isyanım olurdu belki,

Uğruna ağlanacak bir nedenim…

Çocuk kalsa hala gözlerim

Ağlarken birden susardım belki,

Bir küçük şekerden sebep

Gülücüğe dönerdi yaşlarım…

Şiir: Ece Naz İlkin

Ece depresyona girdikçe şiir yazar; şiir yazdıkça da depresyona girme kapasitesini arttırır☺ Büyük ihtimalle bundandır ki Ece’den pek umut içeren şiir çıkmaz ve aynı depresif dönem içinde yazdığı şiirler çoğunlukla aynı ifadeleri inatla içerir☺… “Herkesin anlaması gerekmez” gibi (kendince ilginç olduğunu zannettiği) bir felsefesi olduğundan genelde şiirlerini oldukça kapalı yazar, fakat aynı zamanda da bu şiirleri başkalarına okutmaktan çekinmez anlaşılmayınca da anlatmaya kalkabilir☺Bu çelişkili hali şiirlerinde de taşıyan Ece Naz’ın tam olarak neye göre, neden ya da kime neyi anlatmak için şiir yazdığı tam olarak bilinmemektedir. Ece Naz’dan kaçak temalı çok şiir çıkmaktadır zira Ece Naz ottan boktan kaçmaktadır☺