Çok sıkılıyoruz. İçimizin dışımıza taşası var adeta. Diyelim ki okul var. Dersler, sınavlar, baygın bakışlar, sulu şakalar, O kıyafet neden öyle? Bu saçlar ne? Rahat, hazır ol… Hazır ol… Omuzlar dik, göğüs ilerde… Hayır kızlar, size demedim. Siz eteğinizi çekiştirin biraz… Ya da iş var diyelim… Ya da işsizlik… Her gün aynı, her yer beton… Uçup gidesin var ama kanatların kırık. Çok sıkılıyoruz…
Alıp başını gidesin var ama kaçacak yer yok artık. Şurada bir dere kenarı vardı. Orada bir ağaç altı… Akdeniz’de bir kumsal, Ege’de zeytin bahçesi, Karadeniz’de yayla… Sonra her şeyi bilengillerden biri çıkıp Bob Ross edasıyla şunları söyledi: “Belki şurada bir hidroelektrik santrali vardır. Şurada küçük mutlu alışveriş merkezlerimiz olsun. Şuraya da bir beton yığını dikelim, içinde itaatkâr insanlar yaşasın…”
Artık her şey gri…
Yeni ülkeler bulasın var, yeni ufuklara yelken açasın… “O zaman şuraya batık bir mülteci botu bırakalım. Etrafında mutlu köpek balıkları yaşasın. Belki şurada çatırdamakta olan bir uygarlık vardır. Az ötede iklim krizi…”
Ama hala çok sıkılıyoruz. Farkında mısınız kaç zamandır distopik romanlar yazılmıyor. İçimizin dışımıza taşası var ama dışarısı boylu boyunca gri. Söylesenize nereye kaçabilirsiniz?
“Belki içimize bir alışveriş merkezi oturmuştur ve hayal reyonu ateş pahası.”
“Belki şurada hiç tanımadığımız bir adam vardır ve bize ne yiyip ne yiyemeyeceğimizi, ne içip ne içemeyeceğimizi, ne giyip ne giyemeyeceğimizi buyuruyordur. Şurada bir sansür kurulu olsun. Az ilerde ahlak polisi…”
Artık neyi, ne zaman, nasıl yapacağınızı başkalarından dinlemek zorundaysanız, kapınızın önüne distopya yazarları için de bir kutu mama bırakma zamanı gelmiş demektir. Kafa kesicilerle iç içe yaşıyorsanız korku filmi yapımcıları için de bir tas su bırakın. Hayatın gerisinde giden bir sanatı kim ne yapsın sahi?
Eskiler küçük, pembe panjurlu evler hayal ederlermiş. Etrafta oynayan bıcır bıcır çocuklar… Şimdi yirmi katlı beton bloklarda duvara bakıyoruz ve o bıcır bıcır çocuklara beşer onar tecavüz ediliyor. Her yer karanlık!
Eskiden yıldızlar vardı ama dünya küçülürken evren genişliyor. Belki önümüzü görmek için ateş yakmak lazımdır.
Bir cismi belli bir basınç altında tutarsanız o cisim patlar. Ve biz çok sıkılıyoruz!
“O zaman şuraya bir sokağa çıkma yasağı koyalım. Az ötede bir TOMA boyalı su püskürtüyor olsun. Şuraya, gözünüzü çıkarmak üzere olan şirin bir gaz kapsülü çizelim. Ense kökünüze inen bir cop… Kafanıza bastıran sevimli bir postal… Her yer çok gri olduysa şurayı biraz kırmızıyla renklendirelim. Az önce pekmeziniz akmış olsun.”
Tam 7 yıl önce Yasak Draje ile yola koyulurken biraz eğlenelim istedik. Uçuşan kaçışan sözler söyleyelim. Lafımızı dilediğimiz gibi dolandıralım ve gerçekliğin etrafından dolanabilelim doya doya… Ama şimdi bu beton yığınının ortasında tepemize dikilmiş bir otobüs muavini suratımıza suratımıza… Bunu Tinto Brass bile hayal etmemişti. Takashi Miike bile artık naif… O halde onlar için de kapınızın önüne bir tas suyla mama ekleyin.
Gerçeklik üstümüze böyle abanırken, onun etrafında dolanabilmek kolay değil elbette. Ve biz tam da bu yüzden fısıltıyla konuşup kıkırdaşmaktansa avaz avaz bağırmak istiyoruz.
“Belki şurada kırılmış kalplerimiz vardır. Yanıbaşında hayal kırıklıklarımız duruyordur. Ve her seferinde yutkuna yutkuna içimize tıktığımız bir öfke patlaması…”
İsyankâr Draje uçurumun kenarında bir işaret fişeği olarak ekranlarınızda belirirken biz içimize dönmüş, canımız burnumuzda nefes almaya çabalıyorduk. Oralarda bir yerde belki yanan ateşler vardır. Harlanmayı bekleyen…
Kapağımızı Stüdyo Rodeo’nun katkılarıyla Giuseppe Manunta çizdi. Murat Mıhçıoğlu ve Giuseppe Manunta’ya ne kadar teşekkür etsek azdır.
Bu satırlar klavyeden dökülürken fonda Ozbi’den “Asi” çalıyordu. Ve biz periyodumuzu üç aylığa çektik. Gezgin Draje’de görüşmek üzere…
Erdinç Yücel – Genel Yayın Yönetmeni
Haziran 2016 İsyankar Draje sayısını okumak için tıklayınız.
Kapak İllüstrasyonu: Giuseppe Manunta
Tasarım: Songül Yücel
Bir Cevap Yazın